... maar zo weinig geschreven.
Ik was dolblij dat het jaar voorbij was, het einde van een dramatisch en emotioneel jaar en hoogst waarschijnlijk gevolgd door een volgende. Het verlies van twee familieleden heeft er flink ingehakt en ook de verhuizing van m'n moeder viel me tegen, niet het feit dat ze graag ergens anders wilde gaan wonen maar de enorme afstand. De pianoleraar van m'n dochter en mijzelf woont en werkt dicht bij de voormalige woning van m'n ouders en wanneer mijn dochter les had, ging ik bij hen een kopje koffie halen. Nu moet ik eerst ruim 30 km rijden om een kopje te halen. Toch denk ik dat zij er happy zal zijn, uitzicht over de waddenzee én winkels op steenworp afstand, ideaal. Door haar verhuizing ben ik er achter gekomen dat ik wel degelijk kan schilderen, een activiteit waar ik tot voor kort hard voor weg rende.
Sinds 2002 lopen er procedures rondom de nalatenschap van mijn vriend. Ook al zijn we niet getrouwd of geregistreerde partners, je gaat er gewoon in mee. Blijkbaar valt het niet mee om in zulke procedures een uitspraak te krijgen, terwijl een testament toch heel simpel kan zijn opgesteld. We waren er in december al vanuit gegaan dat er geen uitspraak zou komen en we kregen gelijk, opnieuw een uitstel door de Rechtbank.
Als klap op de vuurpijl verloor ik ook nog eens mijn baan en lijk ik maar geen nieuwe te kunnen vinden of krijgen, misschien ben ik inmiddels toch té oud of niet representatief genoeg. Het viel me op dat je, naast hoog opgeleid, een mooi uiterlijk moet hebben voor de meest vreemde baantjes. Wat wordt tegenwoordig met representatief bedoeld? Moet je gewoon netjes gekleed en verzorgd zijn en rimpeltjes zijn toegestaan? Als ik kijk wat de stress en de zwaartekracht de afgelopen jaren met mijn uiterlijk hebben gedaan.....
Terwijl veel mensen zich ergerden aan de sneeuw en de kou, genoot ik er met volle teugen van. De berg kon mij niet te hoog zijn en ik liet met veel plezier de hond 's avonds uit. Voor m'n dochter was het een ander verhaal. Nadat mijn auto de "geest" had gegeven moest ze zelfstandig naar school reizen en stond dan al om 7 uur 's morgens te wachten op de bus en klaagde steen en been over de kou.
Ondanks alles blijf ik positief, er zijn namelijk zoveel mooie dingen te zien en te beleven. Afgelopen weekend ging ik met mijn vriend een auto bekijken in Amersfoort en ook al voelde hij zich niet lekker en had ik het gevoel volledig uitgeput te zijn, we genoten van de paar uren samen in de auto. "Gezellig hé? Zo saampjes op stap." zei m'n vriend toen we onderweg waren. Het waren inmiddels schaarse momenten geworden, we zien elkaar amper nog. We kunnen ons verheugen op een kopje koffie bij de benzinepomp en prachtige omgevingen en ook al hebben we hele zware tijden achter de rug, dit soort momenten kun en moet je volop van genieten.
Langzamerhand gaat de natuur weer zijn schoonheid laten zien en kun je genieten van plaatjes zoals deze..........
No comments:
Post a Comment